مقدمه: خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در بکارگیری دانش و مهارتهای بالینی نقش مهمی ایفا میکند. هدف این پژوهش، تبیین خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری در کارآموزی در عرصه بود.
روشها: در یک مطالعه کیفی، 50 دانشجو با روش نمونهگیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. سپس 28 مصاحبه نیمهساختاریافته حضوری و سه مصاحبه گروهمدار با دانشجویان پرستاری داوطلب از دانشگاههای علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی صورت گرفت. دادههای پژوهش، با روش تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: در مطالعه حاضر، مفهوم خودکارآمدی در پنج درونمایه و مفهوم یادگیری خودتنظیم در سه درونمایه دستهبندی شدند. از نظر شرکتکنندگان، خودکارآمدی در عملکرد بالینی مترادف کسب مهارت بالینی، بررسی بیمار، برنامهریزی و اجرا و ارزشیابی مراقبتها بود. با تکیه بر دانش، تجربه یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی مترادف تلاش برای یادگیری بالینی همراه با خودانگیزشی، تمرین فرایند پرستاری و تلاش برای کسب رفتار حرفهای بود.
نتیجهگیری: خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در توانایی مراقبت مستقل از بیمار نقش دارد و به رشد توانمندی و مهارت حرفهای دانشجویان پرستاری کارآموز در عرصه کمک میکند.
Hassani P, Cheraghi F, Yaghmaei F. Self-efficacy and Self-regulated Learning in Clinical Performance of Nursing Students: A Qualitative Research. Iranian Journal of Medical Education. 2008; 8 (1) :33-42 URL: http://ijme.mui.ac.ir/article-1-774-fa.html
حسنی پرخیده، چراغی فاطمه، یغمائی فریده. خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری: یک مطالعه کیفی. مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی. 1387; 8 (1) :42-33