مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: یادگیری مادام­العمر، فرآیندی پویا و مستمر است که پزشکان را برای سازگاری با تغییرات سریع علوم پزشکی و ارتقای کیفیت مراقبت­های بالینی توانمند می­سازد. با وجود چالش‌هایی که در تبیین و تفسیر مفهوم یادگیری مادام­العمر وجود دارد، این مطالعه با هدف شناسایی مؤلفه­های توسعه و کاربست مفهوم یادگیری مادام­العمر در برنامه­های درسی دوره پزشکی عمومی انجام گردید.

روش‌ها: پژوهش حاضر با رویکرد ترکیبی (کیفی-کمّی) انجام شد. شرکت‌کنندگان شامل 15 نفر از متخصصان آموزش پزشکی، برنامه‌ریزی درسی و مدرسان رشته پزشکی از دانشگاه­های علوم پزشکی رفسنجان، کرمان و اصفهان و پیام نور اصفهان در سال 1403 بودند که با روش هدفمند انتخاب شدند. داده­ها با پرسش‌نامه بسته و باز پاسخ با روش دلفی جمع­آوری و با آمار توصیفی شامل فراوانی، میانگین، دامنه بین‌چارکی و نسبت توافق با معیار 75% به اجماع رسید.

نتایج: یافته­ها نشان داد که تعداد 17 مؤلفه با توافق 75% و بالاتر به اجماع رسید. مؤلفه­ها شامل یادگیری خودراهبر، یادگیری خودتنظیمی، پزشکی مبتنی بر شواهد، یادگیری چگونه آموختن، توجه و استفاده از فرصت­های یادگیری، کنجکاوی و داشتن ذهن فعال، فرآیند یادگیری مستمر، درگیر شدن در تلاش‌های علمی-عملی و تکاملی، ترجمان دانش، آمادگی پذیرش و ارزش­گذاری از ایده­های جدید، پویایی ذاتی یادگیری و دانستن، ارتقاء مهارت­های حرفه­ای و مسؤولیت­پذیری، همکاری بین­رشته­ای، رضایت مستمر فردی و شغلی، رشد فردی، داشتن ذهنیت برای موفقیت و خودکارآمدی بود.

نتیجه‌گیری: مؤلفه­های شناسایی شده برای توسعه و کاربست مفهوم یادگیری مادام­العمر، دامنه­ای گسترده دارد. این مفاهیم می­تواند زمینه­ای برای بهبود برنامه­ریزی درسی و تربیت پزشکانی با شایستگی­های متناسب با نیازهای جامعه مورد توجه قرار گیرد.