مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: مطالعه حاضر به عنوان بخشی از برنامه نیاز سنجی آموزش مجازی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با هدف ارزیابی میزان آمادگی دانشکده‌های دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در خصوص آموزش‌های مجازی از دیدگاه معاونین و مسؤولین دفاتر توسعه آموزش دانشکده‌ها انجام شد.

روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش توصیفی از نوع مقطعی بود. ابزار محقق‌ساخته این مطالعه دارای 18 سؤال و در چهار حیطه ارزیابی زیر ساخت‌ها شامل 4 سؤال، ارزیابی منابع دانشکده شامل 2 سؤال، ارزیابی آمادگی دانشجویان شامل 5 سؤال، ارزیابی آمادگی اعضای هیأت‌علمی 6 سؤال و یک سؤال در خصوص نگرش آنها به آموزش مجازی بود. جمع‌آوری اطلاعات توسط رابطین در هر دانشکده انجام گرفت.

نتایج: میانگین نمره ارزیابی آمادگی در زمینه توسعه آموزش مجازی 20/1±99/4 بود. از میان حیطه‌های مورد مطالعه حیطه آمادگی دانشجویان با 37/1±38/5 دارای بیش‌ترین نمره و منابع با 65/1±60/4 کم‌ترین نمره را از طرف مشارکت‌کنندگان کسب نمودند. میانگین نمره نگرش سطح متوسط نگرش افراد مورد مطالعه را نشان می‌دهد.

نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد علی‌رغم نگرش مناسب و متوسط افراد مورد مطالعه به توسعه آموزش مجازی در دانشکده‌ها، این افراد آمادگی دانشکده‌ها را در زمینه برنامه‌ریزی و تأمین منابع و همچنین آمادگی اعضای هیأت‌علمی را نامناسب ارزیابی نموده‌اند. این در حالی است که زیر ساخت‌های دانشکده از دیدگاه این افراد در مقایسه با دو حیطه دیگر از وضعیت مناسب‌تری برخوردار است.