مقدمه: قرارداد یادگیری فرآیندی فردی و پویا است که در آن یادگیری به صورت فعال و خودهدایتی صورت می‌گیرد. مطالعات مختلف بر استفاده از این روش در آموزش پرستاری تأکید داشته‌اند. این مطالعه با هدف مروری بر مزایا، محدودیت‌ها و راه‌کارهای اجرایی نمودن قراردادهای یادگیری در آموزش بالینی پرستاری انجام گردید.

روش‌ها: مطالعه از نوع مروری (Narrative) بود. بررسی مطالعات در پایگاه‌های اطلاعات علمی همانند Pubmed، Elsevier، Magiran و Sid و با استفاده از کلمات کلیدی قرارداد یادگیری  (Learning Contract، یادگیری خود راهبر( Self-directed Learning)، آموزش پرستاری (Nursing Education)، آموزش بالینی(Clinical Education) و یا ترکیبی از این کلمات انجام گرفت. از 47 مقاله یافت شده، با توجه به معیارهای ورود و خروج در نهایت21 مقاله مرتبط با موضوع قراردادهای یادگیری در طی سال‌های 2015-1990، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج حاصل از مقالات در سه حیطه مزایا و محدودیت‌های استفاده از قراردادهای یادگیری و راه‌کارهای اجرایی نمودن آن خلاصه گردید. رویکرد قراردادهای یادگیری، مزایا و محدودیت‌هایی را در حیطه‌های مرتبط با مربیان و دانشجویان به دنبال خواهد داشت که علی‌رغم وجود محدودیت‌ها، می‌تواند به فراگیران فرصت دهد تا در انتخاب و تمرکز بر موضوعات خاص تئوری و مهارتی مرتبط با موقعیت‌های مختلف بالینی فعالیت داشته باشند و مسؤولیت یادگیری خود را به عهده گیرند. همچنین راه‌کارهای اجرایی نمودن این روش در 6 گام مختلف می‌تواند به کار گرفته شود.

نتیجه‌گیری: قراردادهای یادگیری به عنوان یک روش مؤثر آموزش بالینی با تمرکز بر حرفه‌گرایی، ارتباط و کار تیمی و تأکید بر تداوم سواد علمی می‌تواند در تربیت پرستارانی کارآمد و مستقل نقش کاربردی داشته باشد. لذا ضروری است تا در برنامه‌های آموزش بالینی مورد توجه مسؤولین و برنامه‌ریزان قرار گیرد.