مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: اجرای نظارت بالینی بر آموزش دانشجویان باعث دستیابی به استاندارد‌های مطلوب در مراقبت از بیمار می‌گردد. تحقیق حاضر با هدف بررسی وضعیت نظارت بالینی در آموزش مامایی از دیدگاه اساتید و دانشجویان مامایی در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گردید.

روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی 90 دانشجوی مامایی مشغول به تحصیل در واحد‌های مختلف کارورزی در عرصه و 25 نفر از اساتید مامایی به روش سرشماری شرکت نمودند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه استانداردCCTEI  با 15 سؤال و مقیاس لیکرت 5 درجه‌ای بود. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده‌ها، از آزمون‌های آماری تی مستقل، کای دو و ANOVA استفاده گردید.

نتایج: در نهایت 80 پرسشنامه از دانشجویان و 20 پرسشنامه تکمیل شده توسط اساتید تحلیل شد. وضعیت نظارت بالینی درآموزش مامایی از دیدگاه اساتید و دانشجویان دارای سطح متوسط با نمره میانگین 5/52 از نمره کل 75 بود، البته اختلاف معناداری بین دیدگاه اساتید و دانشجویان مامایی در مورد وضعیت نظارت بالینی وجود داشت، به طوری که از نظر اساتید وضعیت نظارت بالینی در سطح بالا و با نمره میانگین 3/60 (07/5=SD) گزارش گردید و از نظر دانشجویان وضعیت نظارت بالینی با همان مقیاس در سطح متوسط با نمره میانگین 2/46 (94/9=SD) گزارش شد، همچنین وضعیت نظارت بالینی در چینش‌های مختلف بالینی تفاوت معناداری نداشت.

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد اختلاف دیدگاه اساتید و دانشجویان در مورد وضعیت نظارت بالینی در آموزش مبتنی با نیازهای دانشجویان بوده است، به گونه‌ای که دانشجویان در آموزش مهارت‌های تشخیصی، احساس نیاز بیش‌تری به آموزش داشتند که این احساس نیاز از طرف اساتید تا حدودی تأمین نشده است. از آنجایی که نظارت بالینی تعامل دو طرفه بین استاد و دانشجو است، برای تبیین این اختلاف دیدگاه، پژوهش‌های بیش‌تر توصیه می‌شود.