مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

مقدمه: هم‌دلی یکی از اجزای مراقبت از بیماران است. اجماع عمومی بر این است که هم‌دلی در ارتباط پزشک و بیمار حیاتی است و بنابراین مقوله مهمی در آموزش پزشکی می‌باشد، اما چالش اساسی در این است که آیا مهارت هم‌دلی قابل آموزش و یادگیری است؟ هدف از انجام این مطالعه بررسی تأثیر آموزش مهارت هم‌دلی بر عملکرد هم‌دلانه پزشکان عمومی خانواده است. روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1388در دانشگاه علوم پزشکی جهرم انجام شد. جامعه پژوهش پزشکان خانواده جهرم و بیماران آنها بود. نمونه‌گیری پزشکان به روش سرشماری و نمونه‌گیری بیماران به روش آسان بود. کل پزشکان خانواده وارد مطالعه شدند. به ازای هر پزشک، 5 نفر از بیماران او وارد مطالعه ‌گردیدند، بنابراین در حدود 20 پزشک خانواده. 10 نفر در گروه تجربی و10 نفر در گروه شاهد وارد پژوهش شدند. همچنین 100 بیمار در مرحله قبل از آموزش (50 بیمار از پزشکان گروه تجربی و50 بیمار از پزشکان گروه شاهد) و 100بیمار نیز بعد از آموزش (جمعاً 200بیمار) وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد هم‌دلی جفرسون بود که به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون آمار توصیفی (فراوانی مطلق و نسبی) وآزمون تی مستقل و تی زوج تجزیه و تحلیل شد. نتایج: مقایسه میانگین نمرات عملکرد هم‌دلانه پیش‌آزمون در گروه شاهد (39/0±83/1) و تجربی(20/0±85/1) تفاوت آماری نشان نداد (673/0p= و 423/0=t). اما مقایسه میانگین و انحراف معیار نمرات عملکرد هم‌دلانه در گروه‌های تجربی (45/0±95/2) و شاهد (33/0±82/1) بعد از برگزاری کارگاه آموزشی برای پزشکان گروه مورد تفاوت معنادار نشان داد (000/0p= و 19/14=t). نتیجه‌گیری: مداخله ما برای آموزش مهارت‌های هم‌دلی در ایجاد تغییر قابل ملاحظه در عملکرد هم‌دلانه پزشکان مؤثر بود. هم‌دلی یک مهارت قابل یادگیری و آموزش می‌باشد.

واژه‌های کلیدی: هم‌دلی، مهارت ارتباطی، عملکرد هم‌دلانه، رضایت بیمار، آموزش، مشاوره، پزشک خانواده

متن کامل [PDF 263 kb]   (3913 دریافت)    

پرسشنامه درک همدلی بیمار از پزشک(عملکرد همدلانه پزشک) [DOC 69 KB]  (502 دریافت)

---

---