اسماعیل مناقب، احمدرضا زمانی، بهزاد شمس، زیبا فرج‌زادگان،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: با وجود توافق کلی بر مفید بودن آموزش مهارت‌های ارتباطی، چالش‌های روش شناختی در زمینه روش آموزش این مهارت‌ها وجود دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر آموزش مهارت‌های ارتباطی به روش بازخورد ویدئویی بر بهبود قابلیت بالینی با روش مرسوم سخنرانی انجام گرفته است. روش‌ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی، آینده‌نگر و دو سو کور در سال ۱۳۸۴ در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر روی دو گروه ۲۰ نفری از کارورزان انجام شد. هر دو گروه ابتدا آموزش به روش سخنرانی دیدند و بلافاصله از آنها امتحان OSLER (Objective Structured Long Examination Record) به عمل آمد. سپس برای گروه تجربی گارگاه بازخورد ویدئویی اجرا شد و دو ماه بعد برای هر دو گروه همان امتحان اجرا شد. نتایج با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های من- ویتنی و ویل‌کاکسون و مجذور کای تحلیل گردید. نتایج: دو گروه از نظر جنس، سن و ماه کارورزی تفاوت آماری معنی‌دار نداشتند. نمرات OSLER-I در هر دو گروه تفاوتی معنی‌دار نداشت، ولی تفاوت نمرات OSLER-II معنی‌دار بود. تفاوت نمرات OSLER-I با OSLER-II در گروه تجربی معنی‌دار و در گروه شاهد بدون معنی بود. مهارت در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و تشخیص و درمان در گروه تجربی، قبل و بعد از شرکت در کارگاه تفاوت معنی‌دار داشت. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های ارتباطی به روش بازخورد ویدئویی سبب ارتقای توانایی کارورزان در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و افزایش صحت تشخیص و درمان می‌شود. ضمن تأکید بر لزوم آموزش مهارت‌های ارتباطی، روش باز خورد ویدئویی می‌تواند به عنوان یک روش آموزشی مورد توجه قرار گیرد.
