محمد علی نادی، ایلناز سجادیان،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: اساتید در راستای رشد قابلیت‌های یادگیری مادام‌العمر در بین دانشجویان، به ابزاری روا و پایا جهت سنجش آمادگی دانشجویان برای خودراهبری در یادگیری نیازمند هستند. هدف پژوهش حاضر سنجش پایایی و روایی سازه مقیاس معرفی شده توسط فیشر و همکاران در مورد آمادگی برای خودراهبری در یادگیری بوده است. روش‌ها: در این مطالعه مقطعی- روان‌سنجی در سال تحصیلی ۸۷-۸۶ ، ازبین ۱۱۲۰ دانشجوی پزشکی و دندانپزشکی مقطع قبل از اینترنی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد های نجف آباد و خوراسگان، ۳۳۵ نفر مقیاس آمادگی برای خودراهبری را که دارای ۴۰ گویه و سه خرده مقیاس می‌باشد تکمیل نمودند. اطلاعات خام به وسیله نرم‌افزار آماری لیزرل (LISREL) و با اجرای آزمون‌های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب همبستگی اسپیرمن- براون و تحلیل عاملی تأییدی تحلیل شد. نتایج: تحلیل عامل تأییدی، مقیاس ۴۰ گویه‌ای خودراهبری را در سه عامل خودمدیریتی، رغبت به یادگیری و خودکنترلی با استناد به شاخص‌های برازندگی مناسب به وضوح از یکدیگر تفکیک کرد و نتایج نشان داد که هر سه عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار است. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از این است که مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران، ابزاری روا و پایا جهت شناسایی قابلیت‌های یادگیری خودراهبر دانشجویان است.
