۳ نتیجه برای دانشجویان دختر
فتانه علی بیک، احمد احمدی، کیومرث فرحبخش، احمد عابدی، مرتضی علی بیک،
دوره ۱۲، شماره ۹ - ( ۹-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: به طور کلی پایین بودن کیفیت زندگی دانشجویان مقیم خوابگاه در ابعاد مختلف، غالباً موجب کاهش عملکرد تحصیلی، بروز مشکلات روانی و جسمانی و در نتیجه افت تحصیلی آنها می‌شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر آموزش خوش‌بینی بر کیفیت زندگی دانشجویان دختر مقیم خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می‌باشد.
روش‌ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون پیگیری انجام شد. برای نمونه‌گیری از بین دانشجویانی که در پیش‌آزمون پایین‌ترین نمره را کسب کرده بودند ۶۰ نفر به صورت تصادفی منظم انتخاب و در دو گروه تجربی (۳۰ نفر) و شاهد (۳۰ نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-۱۰۰) بود. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و جهت تعیین تأثیر مداخلات آموزش خوش‌بینی از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری Multivariate Covariance Analysis of Variance استفاده شد.
نتایج: میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پیش‌آزمون برابر با ۴۷/۰±۹۴/۱ و در گروه شاهد برابر با ۵۰/۰±۰۴/۲ (بر مبنای صفر تا ۴) بود. میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پس‌آزمون و پیگیری به ترتیب ۳۱/۰±۹۸/۲ و ۳۴/۰±۹۲/۲ می‌باشد که در مقایسه با گروه شاهد(۴۸/۰±۰۸/۲ و ۴۳/۰±۹۷/۱)دارای افزایش بوده است. نتایج پژوهش نشان داد آموزش خوش‌بینی بر ارتقای کیفیت زندگی در همه حیطه‌ها مؤثر و معنادار (۰۰۱/۰>P و ۷۹/۱۴f=) بوده است.
نتیجه‌گیری: آموزش خوش‌بینی و داشتن یک شیوه تبیینی خوش‌بینانه بر ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی مؤثر بوده است. پیشنهاد می‌شود از آموزش خوش‌بینی به منظور ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان در دیگر خوابگاه‌ها و دانشگاه‌ها نیز استفاده شود.
رضا مرادی، ماهان محمدی، نجمه بهمن زیاری، نجمه تیموریان،
دوره ۱۴، شماره ۷ - ( ۷-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: یکی از پیامدهای اصلی عزت‌نفس در انسان‌ها، ایجاد اعتماد به نفس است. یکی از ویژگی‌های متاثر از اعتماد به نفس نیز خطرپذیری افراد است؛ به صورتی که می‌توان گفت افراد با اعتماد به نفس بالا با احتمال بیش‌تری به سمت تصمیم‌گیری‌هایی با احتمال خطر، پیامدهای منفی و ناخوشایند کشیده می‌شوند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان این دو مؤلفه میان دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان صورت گرفت.
روش‌ها: دراین مطالعه توصیفی همبستگی ۱۸۰ نفر از دانشجویان دختر سال سوم ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با استفاده از فرمول کوکران و نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب شدند. ابزارگردآوری داده‌ها پرسشنامه‌های محقق‌ساخته اعتماد به نفس و خطرپذیری بودکه روایی و پایایی آن تأیید شد. از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون) جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد.
نتایج: میزان اعتماد به نفس و خطرپذیری اکثر پاسخگویان در سطح متوسط بوده و بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود داشت(۰۲۳/۰=p و ۱۶۹/۰-=r). نمرات اعتماد به نفس و خطرپذیری در بین افراد متأهل و مجرد و در مقاطع تحصیلی مختلف اختلاف معناداری نداشت(۷۱۴/۰=p) اما میانگین نمرات اعتماد به نفس (۱۳۸/۳=F و ۰۲۷/۰=p) و خطرپذیری (۰۱۹/۰=p و ۳۸۸/۳=F) در میان گروه‌های اقتصادی اختلاف معنادارداشت. همچنین نتیجه آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود دارد(۰۲۳/۰=p و ۱۶۹/۰-=r).
نتیجه‌گیری: با افزایش اعتماد به نفس، میزان خطرپذیری دانشجویان دختر به ویژه در رابطه با رفتارهای پرخطر کاهش می‌یافت؛ با توجه به این مساله پیشنهاد می‌شود اقداماتی در جهت افزایش اعتماد به نفس آنان همچون آموزش مهارت‌های اجتماعی، شناسایی استعدادهای بالقوه و فراهم ساختن شرایط برای بالفعل شدن آنها، استفاده صحیح از افکار و نظرات آنان در تصمیم‌گیری‌ها و تأمین نیازهای معنوی ایشان انجام گیرد.
زهره قدرتی اصفهانی، اعظم مرادی،
دوره ۲۰، شماره ۰ - ( ۲-۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: تحقیقات متعدد نشان داده است که شیوع افسردگی در دانشجویان ایران بالا است و بنابراین باید با استفاده از روش‌های مختلف برای کاهش آن تلاش کرد. این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی آموزش سرمایه‌های روان شناختی و درمان فعال‌سازی رفتاری بر افسردگی دانشجویان دختر خوابگاه‌های دانشگاه اصفهان انجامشد
روش‌ها: طرح این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. برای اندازه‌گیری افسردگی از مقیاس افسردگی بک استفاده شد. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر خوابگاه‌های دانشگاه اصفهان در نیمسال دوم سال تحصیلی ۹۸-۹۷ بود. حجم نمونه ۴۵ نفر بود که به روش نمونه‌گیری هدف‌مند انتخاب شدند. ابتدا پیش‌آزمون اجرا شد. سپس آنها به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی ۱ و ۲ و گواه تقسیم شدند، سپس دو گروه آزمایشی به ترتیب تحت درمان فعال‌سازی رفتاری و آموزش سرمایه‌های روان‌شناختی قرارگرفتند، اما گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات مداخله، برای هر سه گروه پس‌آزمون اجرا شد. دادها با روش تحلیل کواریانس تحلیل شد.
نتایج: نتایج نشان‌دهنده معنادار بودن تفاوت نمرات پس‌آزمون افسردگی مجموع گروه‌ها بود (۰۰۲/۰=, p ۷/۷۳f=). مقایسه زوجی نشان داد که نمرات افسردگی هر دو گروه مداخله آموزش سرمایه‌های روان‌شناختی (۲۸/۲±۴۶/۷) و درمان فعال‌سازی رفتاری (۲۷/۲±۸۲/۷) در مقایسه با گروه گواه (۳۸/۲±۵۰/۱۵) کاهش معنادار یافته است (به ترتیب ۷۸/۷- ,۰۰۲/۰=p و ۱۴/۸, - ۰۰۲/۰=p) اما دو گروه آزمایشی از نظر نمرات افسردگی با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند.
نتیجه‌گیری: هر دو نوع مداخله آموزش سرمایه‌های روان شناختی و درمان فعال‌سازی رفتاری باعث کاهش افسردگی شد. بنابراین می‌توان از هر دو نوع مداخله برای کاهش افسردگی دانشجویان خوابگاهی استفاده کرد.
