مقدمه: روایت‌نویسی- بازاندیشی یکی از شیوه‌های مؤثر درآموزش بالینی دانشجویان علوم سلامت است. این مطالعه با هدف تبیین تجربیات دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی به شیوه روایت‌نویسی- بازاندیشی انجام شد.
روش‌ها: این مطالعه‌ی کیفی با رویکرد تحلیل محتوی قراردادی در دانشکده پرستاری بقیه‌الله(عج) انجام شد. داده‌ها با شش مصاحبه فردی نیمه ساختارمند و دو بحث گروه متمرکز با دانشجویان(هرگروه ۶ نفر)، گردآوری شد. نمونه‌گیری هدف‌مند بود و تا اشباع داده‌ها ادامه یافت ، متن مصاحبه‌ها پس از پیاده سازی، با رویکرد تحلیل محتوی قراردادی تحلیل و نتایج استخراج شد. جهت مدیریت داده‌های متنی از نرم‌افزار MAXDA۱۰ استفاده شد.
نتایج: تجربیات دانشجویان از آموزش بالینی با روش روایت‌نویسی – بازاندیشی، بیانگر یک درون مایه کلی "درک خود ارزشمندی در یادگیری فعالانه بالینی" و ۴ طبقه اصلی بود. چهار طبقه "خودآگاهی"، "ارتقای خودکارآمدی و انگیزش"، "یادگیری مشارکتی و فعال" و "خوداظهاری و تخلیه‌ی هیجانات"را در بر می‌گیرد.
نتیجه‌گیری: استفاده از روایت‌نویسی- بازاندیشی در آموزش بالینی، با ارتقای خود ارزشمندی در دانشجویان، می‌تواند زمینه‌ی مناسب برای رشد حرفه‌ای آنان را فراهم آورد.
