علیرضا ایرج پور،
دوره ۱۰، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۹ )
چکیده
ارتقای کیفیت آموزش و برون‌داد آن در ارائه خدمات سلامت همواره مورد توجه سیاست‌گذاران ارشد و مجریان برنامه‌های آموزشی بوده است. توسعه تعاملات بین‌حرفه‌ای به عنوان یکی از راهبردهای اجتماعی نمودن فراگیران حوزه سلامت در فضای کار گروهی از رویکردهای تاثیر گذار دراین راستاست. به اشتراک گذاشتن دانش و تجربیات فراگیران علوم سلامت فرصت‌هایی را فراهم می‌کند تا تعاملات بین‌حرفه‌ای را به هنگام خدمت بیاموزند.
این نوشتار بر آن است تا ضمن تعریف واژه‌های رایج در آموزش بین‌حرفه‌ای، از طریق ارائه نتایج یک مرور نظام‌مند، به ترسیم تصویری از تاریخچه پیدایش و توسعه این رویکرد در کشورهای پیشگام بپردازد. در این رهگذر نقش سازمان بهداشت جهانی، سازمان‌های ملی و بین‌المللی بر بسط نتایج ابداعات آموزشی در این حوزه ارائه می‌گردد. اهرم‌های بیرونی و درونی نظام سلامت که ضرورت سرمایه‌گذاری بر بهبود تعاملات بین‌حرفه‌ای از طریق آموزش را آشکار می‌کند، در ادامه می‌آید. همچنین مزایای مبتنی بر شواهد استفاده از این رویکرد و مبانی نظری زیربنای آن به اجمال مطرح می‌شود. این نوشتار با طبقه‌بندی الگوهای مورد استفاده در اجرای ابداعات آموزشی و شیوه طراحی آنها همراه با تاریخچه‌ای از توجه به آموزش بین‌حرفه‌ای در ایران خاتمه می‌یابد.
