منصوره تقوی نیا، محمود متوسل آرانی،
دوره ۱۵، شماره ۰ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: مشخص کردن رابطه دین‌داری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی آن‌ها، فاصله‌ی بین ابعاد مختلف دین‌داری و رشد علمی را در سطح دانشگاه معین می‌سازد و مسؤولین را در تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی برای جلوگیری از ایجاد شکاف بین ابعاد علمی و معنوی در محیط دانشگاه یاری می‌رساند. هدف این مطالعه بررسی رابطه دین‌داری در مقیاس کلی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران است.
روش‌ها: در یک مطالعه همبستگی، در سال تحصیلی ۹۲-۹۳، تعداد ۳۸۵ دانشجو (۱۴۱ پسر و ۲۴۴ دختر) در ۴ مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکترای عمومی و دکترای تخصصی به روش نمونه‌گیری دو مرحله‌ای (طبقه‌ای و تصادفی) از بین کلیه دانشجویان ورودی سال ۹۱ دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل دو بخش سؤالات جمعیت شناسی و پرسشنامه ۲۶ سؤالی گلاک و استارک (Glock and Stark) شامل ۴ بُعد اعتقادی، عاطفی، مناسکی و پیامدی بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.
نتایج: در مجموع بین میانگین ابعاد چهارگانه دین‌داری با پیشرفت تحصیلی (۰۷۹/۰p=) ارتباط معناداری یافت نشد. البته یافته‌ها حاکی از همبستگی معنادار بین بُعد مناسکی دین‌داری با پیشرفت تحصیلی (۱۱۵/۰, r=۰۵/۰p<) دانشجویان بود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه نشان می‌دهد، نقطه ضعف دانشجویان در بعد مناسکی و عمل به دستورات دین است. از این رو توجه بیش‌تر نهادهای متولی دانشگاه در جهت تقویت بعد مناسکی دانشجویان توصیه می‌گردد و با توجه به عدم همبستگی بین مجموع ابعاد چهارگانه دین‌داری با پیشرفت تحصیلی دانشجویان ، شناسایی سایر عوامل مرتبط با دین‌داری حائز اهمیت است.
