بهزاد ذوالفقاری، علی‌محمد سبزقبایی، نفیسه‌السادات علی‌زاده، پیام کبیری،
دوره ۹، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۳۸۸ )
چکیده
مقدمه: نقش داروسازان در مصرف صحیح داروهای گیاهی و ایجاد ایمنی دارویی انکارناپذیر است. این مطالعه، با هدف سنجش آگاهی، نگرش و عملکرد داروسازان شهر اصفهان در خصوص مصرف داروهای گیاهی صورت گرفت. روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تعداد یک صد نفر از مجموع ۳۵۰ نفر داروسازان شاغل به کار در داروخانه‌های شهر اصفهان در سال ۱۳۸۷ به روش تصادفی انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه‌های محقق‌ساخته دانش و نگرش آنان مورد سنجش قرار گرفت. عملکرد نمونه‌ها از طریق بیمارنما و با استفاده از سه سناریوی علمی بررسی شد. اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و با بهره‌گیری از آزمون‌های آمار توصیفی و مجذور کای و آزمون همبستگی تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: بیـن نمره آگـاهی داروسازان از خصوصیات داروهای گیاهی و تعداد سال‌های فراغت از تحصیـل آنها رابطـهای معکوس و معنـیدار وجود داشت اما رابطه معنی‌داری بین شرکت در دوره‌های آموزش مداوم و نمره آگاهی داروسازان به دست نیامد. ضمناً آگاهی داروسازان مؤنث و مذکر اختلاف معنی‌داری را نشان نداد. محدوده امتیاز نگرش داروسازان ۵۱ تا ۱۰۷ و میانگین آن ۴۴/۱۳±۸۵/۸۸ بود. با توجه به میانگین ۷۵ برای پرسشنامه مذکور، ۹۱ درصد داروسازان نسبت به داروهای گیاهی نگرش مثبت داشتند. ارتباط بین نگرش و آگاهی داروسازان در زمینه داروهای گیاهی معنی‌دار نبود. عملکرد و آگاهی داروسازان همبستگی داشت ولی ارتباط معنی‌داری نداشت. بین نگرش داروسازان و عملکرد آنها ارتباط معنی‌داری دیده نشد. نتیجه‌گیری: توجه و بازنگری در اهداف و برنامه‌های آموزش کلاسیک داروسازی در خصوص ارائه خدمات دارویی گیاهی ضرورت دارد و تا آن زمان، لزوم توجه ویژه به این مسأله در برنامه‌های آموزش مداوم داروسازان به نحو کاربردی و تغییر روش‌های سنتی آن ضروری است.
سیدمنصور رضوی، پیمان سلامتی، الهام شاهقلی، ملک تاج هنرمند، فریبا نادری، علی‌اکبر رهبری منش، مهدی آل‌حسین، پیمانه علی‌زاده طاهری، سید محمد میراسکندری، ناهید خسروشاهی،
دوره ۱۰، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: آموزش کارهای عملی پزشکی طی دو دهه اخیر در دانشکده‌های پزشکی دستخوش تحولات چشمگیری شده است و به سمت گسترش و تقویت آموزش‌ها در مراکز آموزش مهارتهای بالینی رفته است و لازم است، تأثیر این مراکز در میزان یادگیری مهارتهای بالینی توسط دانشجویان مورد بررسی قرار گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه یادگیری مهارتهای بالینی دو گروه از کارورزان پزشکی با آموزش سنتی (شیوه جاری) و آموزش با استفاده از مرکز آموزش مهارتهای بالینی بود.
روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه مداخله‌ای نیمه‌تجربی است که در سال‌های تحصیلی ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ بر روی دو گروه از کارورزان رشته پزشکی که برای گذراندن دوره آموزشی خود به بیمارستان کودکان بهرامی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران معرفی شده بودند آموزش تعداد ۲۵ نفر از دانشجویان به روش سنتی و تعداد ۱۹ نفر دانشجویان با استفاده از مرکز آموزش مهارتهای کودکان انجام شد. روش نمونه‌گیری در این مطالعه، نمونه‌گیری ساده غیرتصادفی بوده است. در این مطالعه، کارورزان آموزش داده شده، با روش آزمون ساختارمند عینی بالینی (Objective Structured Clinical Examination) مورد ارزیابی قرارگرفته و نتایج در نرم‌افزار آماری SPSS و به کمک تست‌های آماری Kolmogrov-Smirnov, Paired T-test و Independent T-test مورد آزمون و مقایسه قرار گرفته‌اند.
نتایج: نمرات مهارتهای بالینی کاروزان پزشکی گروه تجربی و شاهد، قبل از شروع و پس از اتمام دوره تفاوت آماری معناداری داشتند، میانگین و انحراف معیار نمره مهارت بالینی دانشجویان گروه تجربی پس از آموزش ۸۴/۱۴±۶۹/۱۲۰ و گروه شاهد ۲۰/۱۱±۸۷/۱۰۲ و میانگین تفاضل نمرات قبل و بعد از آموزش در گروه‌های تجربی و شاهد به ترتیب ۳۲/۱۲±۶۰/۲۹ و ۹۷/۷±۴۵/۱۶ و اختلاف معنا‌دار بود (۰۰۱/۰P<).
نتیجه‌گیری: آموزش مهارتهای بالینی در مرکز آموزش مهارتهای بالینی بیمارستان کودکان بهرامی در ارتقای عملکرد مهارتهای کودکان در کارورزان تحت بررسی بیشتر از آموزش با شیوه سنتی مؤثر بوده است. پیشنهاد می‌شود، آموزش مهارت‌ها در مرکز مهارت‌ها در خلال آموزش‌های سنتی کودکان گنجانده شود.
