فریبا حقانی، مریم روانی پور،
دوره ۱۰، شماره ۵ - ( ویژه نامه توسعه آموزش ۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: توانایی اعضای یک تیم در کار، برقراری ارتباط مؤثر، پیش‌بینی و رفع تقاضاهای یکدیگر و ایجاد اطمینان به دنبال انجام فعالیت‌های هماهنگ جمعی را کار تیمی گویند. یکی از نکات مهم این است که چگونه می‌توانیم دانشجویان رشته‌های مختلف را برای کارهای گروهی کارآ آماده سازیم. با توجه به اینکه برخی از فعالیت‌های کلاسی و عمده فعالیت‌های یادگیری بالینی دانشجویان و پس از فارغ‌التحصیلی در کارهای اجرایی در گروه‌های کاری بوده؛ این مطالعه به دنبال آن است تا به شناختی از نتایج بکارگیری الگوی طرح تدریس اعضای تیم از دید دانشجویان دست یابد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه از نوع روش ترکیبی (mix methods) می‌باشد که جامعه هدف آن دانشجویان تحصیلات تکمیلی پرستاری می‌باشد. گردآوری داده‌ها از طریق آزمون و پرسش‌های باز صورت گرفته که در نهایت پرسش‌های باز به شیوه کیفی مورد تجزیه و تحلیل واقع شده است. سؤالات آزمون نیز به صورت چهار گزینه‌ای و در رابطه با متن درس بوده و دانشجویان به سؤالات در پایان تدریس پاسخ گفتند. نتایج: از بین نمرات فردی کسب شده که طیف ۳۰+ تا ۱۰- را داشت، تنها یک نفر توانست نمره کامل ۳۰ را احراز کند. ۲ نفر نمره ۲۲ (۲ اشتباه) و مابقی ۹ نفر نمره ۲۶ (یک اشتباه) را کسب نمودند. نتایج کدگذاری و خلاصه سازی پاسخ‌های سوال باز دو دسته احساسات مثبت و منفی را مشخص نمود. در محور احساسات مثبت احساس جدید بودن یادگیری به شیوه‌ای دیگر، خوشایند بودن جو کلاس، هیجان‌انگیز بودن روش آموزش، ایجاد حس رقابت نسبت به سایر تیم ها و نداشتن احساس خستگی در پایان کلاس قرار داشتند. در محور احساسات منفی هم زیر محورهای نیاز به تلاش زیاد جهت یادگیری، منحرف شدن حواس ومتداول نبودن شیوه تدریس قرار داشت. نتیجه‌گیری: علی‌رغم جدید بودن روش آموزش، دانشجویان مشتاقانه تلاش به یادگیری و اجرای این روش نمودند. در کل دانشجویان نمرات خوبی را احراز نمودند که البته ممکن است هم به جدید و جذاب بودن محتوا برگردد و هم می‌تواند تحت تاثیر مقطع تحصیلی دانشجویان باشد و یا علاوه بر این موارد ناشی از مؤثر بودن این روش آموزش نیز بوده باشد. پیشنهاد می‌گردد شیوه‌های آموزش تیمی بیشتری در برنامه روش‌های تدریس دروس مختلف طراحی و اثرگذاری آنها بررسی گردد و امید است استفاده از چنین شیوه‌هایی بتدریج در مقاطع مختلف تحصیلی از دبستان تا دانشگاه متداول شده و قابلیت بکارگیری و انجام کارهای گروهی هر چه بیشتر گردد.
مریم روانی پور، فرحناز کمالی، مسعود بحرینی، حکیمه واحدپرست،
دوره ۱۱، شماره ۶ - ( ۱۰-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: آموزش و یادگیری از همتایان یک مداخله آموزشی مؤثر برای دانشجویان علوم سلامت در محیط‌های بالینی است. مطالعه حاضر به بررسی عمیق عوامل تسهیل‌گر و ممانعت‌کننده کاربرد این روش در بالین می پردازد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی از نوع تحلیل محتوا است؛ که به دلیل ماهیت کار جهت جمع‌آوری داده‌ها از شیوه بحث متمرکز گروهی استفاده گردید. دو گروه ( ۱۵ نفر) از دانشجویان کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بوشهر که در سال ۱۳۸۸ در یکی از بخش‌های کودکان یا نوزادان به روش همتایان آموزش دیده بودند، به بیان چگونگی تجاربشان از یادگیری از همتایان پرداختند. نتایج: تجزیه و تحلیل مصاحبه‌ها سه طبقه شامل نوع و حجم کار، نقش آموزشی مربی و ویژگی‌های دانشجویان را به عنوان عوامل تسهیل‌گر یادگیری از همتایان؛ و سه طبقه تنش در محیط، نظارت حاشیه‌ای مربی و عملکرد رقابتی دانشجویان را عوامل ممانعت‌کننده در روند یادگیری از همتایان شناسایی نمود. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش بهتر است مربیان جهت اجرای این شیوه دانشجویان را توجیه نموده و ابتدا با حجم کار کم و با استرس کمتر به آموزش دانشجویان در به کارگیری این روش بپردازند و خود نیز نظارت بر اجرای صحیح آن داشته باشند. همچنین لزوم پرداختن بیشتر محققان در رشته‌های مختلف به این حیطه را پیشنهاد می‌نماید.
