خدیجه رنجبر، فهیمه سلطانی، مسعود موسوی نسب، اکبر مسعودی، سیدعلیرضا آیت الهی،
دوره ۳، شماره ۱ - ( بهار ۱۳۸۲ )
چکیده
مقدمه یکی از مهمترین اصول آموزش مفاهیم یا ایجاد مهارت در فراگیران حرفه پرستاری، استفاده از روش‌های مناسب آموزش مبتنی بر هدف می‌باشد. مهارت دارو دادن به بیمار از نظر ایمنی سلامت بیمار دارای اهمیت ویژه‌ای است. شناسایی بهترین روش آموزش مهارت دارو دادن به دانشجویان پرستاری می‌تواند مشکلات موجود آموزشی را برطرف سازد. به همین منظور مطالعه‌ای با هدف مقایسه تاثیر دو روش آموزش متداول و تلفیقی بر یادگیری ذهنی و روانی حرکتی دانشجویان پرستاری انجام شد.روش‌ها این پژوهش یک مطالعه تجربی است و نمونه‌های آن را ۸۰ نفر از دانشجویان سال اول پرستاری تشکیل دادند که به روش نمونه‌گیری تصادفی به دو گروه آزمایش (۴۱ نفر) و شاهد (۳۹ نفر) تقسیم شدند، مهارت دادن دارو به دو روش تلفیقی و متداول تدریس گردید. روش گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌ای شامل ۳ بخش مهارت‌های ذهنی، مهارت‌های روانی- حرکتی و نظرات دانشجویان در مورد اثربخشی روش آموزش بود. پرسشنامه در دو مرحله بلافاصله پس از پایان تدریس و یک ماه پس از آن تکمیل و جمع‌آوری گردید. همچنین نظرات نمونه‌های مورد پژوهش در خصوص تاثیر روش‌های آموزشی اعمال شده بررسی گردید. یافته‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی با آزمون t و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج یافته‌های حاصل از پژوهش نشان داد که در زمینه مهارت روانی- حرکتی، دادن دارو تفاوت معنی‌داری بین گروه آزمایش و گروه شاهد در مرحله اول وجود نداشت ولی در ارتباط با یادگیری ذهنی، گروه آزمایش تفاوت معنی‌داری را نسبت به گروه شاهد نشان داد. یک ماه پس از آموزش مهارت دادن دارو نیز تفاوت معنی‌داری بین مهارت ذهنی، روانی- حرکتی دو گروه حاصل نشد ولی مقایسه نظرات دو گروه پیرامون تاثیر روش‌های آموزشی موید این نکته بود که اکثریت واحدهای مورد پژوهش در گروه آزمایش روش تلفیقی را به صورت معنی‌داری موثرتر از روش متداول می‌دانستند.بحث با اینکه مهارت روانی- حرکتی دو گروه در مهارت دادن دارو تفاوتی نداشت ولی با توجه به تاکید اثربخشی روش تلفیقی توسط دانشجویان، پیشنهاد می‌شود در آموزش مهارت‌های پرستاری روش آموزش تلفیقی مورد استفاده قرار گیرد.
سکینه شهسواری اصفهانی*، پروین بیگی مروستی، نورالدین بهین آیین، سیدعلیرضا آیت الهی،
دوره ۴، شماره ۱ - ( بهار ۱۳۸۳ )
چکیده
مقدمه مطالعاتی در زمینه مقایسه روش آموزش برنامه‌ای و سخنرانی در دنیا انجام گرفته، لیکن با توجه به شرایط خاص آموزش در حرفه پرستاری، اثرات بکارگیری این دو روش در این محیط، کمتر بررسی شده است. مطالعه‌ای به منظور مقایسه این دو روش بر میزان یادگیری دانشجویان پرستاری از اصول کنترل عفونت انجام گردید.روش‌ها دراین مطالعه نیمه تجربی، تعداد ۱۰۳ نفر از دانشجویان سال دوم پرستاری با روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی (۵۲ نفر) و کنترل (۵۱ نفر) تقسیم گردیده و با دو روش مختلف ولی محتوایی کاملا یکسان، تحت تعلیم قرار گرفتند. گروه تجربی، تحت آزمون مقدماتی، مطالعه خودآموزها و پس‌آزمون قرار گرفته و فرم نظرخواهی از آموزش برنامه‌ای را تکمیل کردند. گروه کنترل (سخنرانی) تحت آزمون مقدماتی، تدریس به روش سخنرانی با همان محتوا و پس‌آزمون قرار گرفتند. پس از دو هفته یک آزمون تاخیری مجدد، بدون اطلاع قبلی، برای دو گروه، برای تعیین دوام یادگیری برگزار شد. داده‌های حاصل با استفاده از نرم‌افزار SPSS به صورت فراوانی، میانگین و انحراف معیار و آزمون‌های T، T زوج، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج نتایج مطالعه اختلاف معنی‌داری را بین میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون دو گروه نشان داد. همچنین مقایسه میانگین نمرات پس‌آزمون دانشجویان در دو گروه تجربی و کنترل نشان داد دانشجویانی که در گروه آموزش برنامه‌ای بوده‌اند، در پس‌آزمون، نمرات بالاتری نسبت به گروه کنترل کسب کرده‌اند. میانگین نمرات پس‌آزمون و آزمون یادداری در گروه تجربی تفاوت معنی‌داری داشت ولی در گروه کنترل، این تفاوت معنی‌دار نبود. میانگین زمان لازم برای مطالعه گروه خودآموز ۶/۳۵ دقیقه کمتر از گروه ارایه سخنرانی بود و ۴/۸۵ درصد دانشجویان از روش آموزش برنامه‌ای رضایت داشتند.بحث این مطالعه نشان داد که یادگیری به روش آموزش برنامه‌ای، یک روش قابل قبول برای آموزش اصول اساسی کنترل عفونت به دانشجویان پرستاری بوده است و پیشنهاد می‌شود از این روش، بیشتر در آموزش دانشجویان استفاده گردد.
