مقدمه: نحوه ارائه سناریو در جلسات یادگیری مبتنی بر مورد و پیامدهای آموزشی آن محل سؤال است. این مطالعه با هدف بررسی دیدگاه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در مورد پیامدهای یادگیری و انگیزشی استفاده از بیمار واقعی در مقایسه با سناریوی کتبی در جلسات یادگیری مبتنی بر مورد در دوره علوم پایه انجام شد.
روش‌ها: این مطالعه توصیفی در سال ۱۳۹۶ در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران بر روی ۸۵ نفر از دانشجویان پزشکی ورودی ۹۵ رشته پزشکی و با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شد. ۷۴ نفر پرسشنامه را تکمیل نمودند. در سال اول دوره علوم پایه در جلسات یادگیری مبتنی بر مورد از سناریوی کتبی استفاده شد. در جلسه بحث موردی ایمونولوژی در سال دوم، بیماران واقعی دعوت شدند و سپس نظرات دانشجویان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته روا و پایا بررسی شد. اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: کلیه دانشجویان شرکت کننده در پژوهش معتقد بودند که حضور بیمار جذاب و چالش‌برانگیزتر از سناریوی کتبی بود. ۷۳ نفر (۲۲/۹۸%) حضور بیمار واقعی را بر سناریوی کتبی ترجیح می‌دادند. ۶۹ نفر (۸۶/۹۲%) بیان کردند که حضور بیمار واقعی نسبت به سناریوی کتبی تأثیر بیش‌تری بر یادگیری دارد. ۷۳ نفر (۲۲/۹۸ درصد) معتقد بودند که استفاده از بیماران واقعی در کلاس‌های درس علوم پایه انگیزه بیش‌تری برای حضور در کلاس درس فراهم می‌کند.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که دانشجویان پزشکی استفاده از بیمار واقعی را به‌جای سناریوی کتبی در جلسات یادگیری مبتنی بر مورد ترجیح می‌دهند. از دید دانشجویان بیمار واقعی جالب‌تر و چالش‌برانگیزتر است، بر یادگیری و یادداری مطالب تأثیر بیش‌تری دارد و در درک ارتباط بین علوم پایه و بالین و بر مطالعه علوم پایه مؤثرتر است.
