امیر حسین پیشگوئی، فروزان آتش زاده شوریده، امیرحسین بارباز، آرمین زارعیان،
دوره ۱۲، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: با توجه به تحولات سیستم‌های آموزشی و اهمیت امر آموزش در حرفه پرستاری، ضرورت استفاده از روش‌های مناسب و نوین آموزشی، جهت دستیابی به مهارت نظری و عملی دانشجویان مشخص می‌گردد. هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر سه روش آموزشی سخنرانی، حل مسأله و خودآموز با رایانه، بر یادگیری محاسبات دارویی در بخش‌های ویژه در دانشجویان کارشناسی پرستاری است.
روش‌ها: این پژوهش یک بررسی نیمه تجربی سه گروهی، با اندازه گیری قبل و بعد می‌باشد که بر روی ۶۳ دانشجوی سال سوم پرستاری دانشگاه علوم شهید بهشتی در سال ۸۹-۱۳۸۸ انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت غیر تصادفی و سرشماری بود. از هر سه گروه قبل از شروع آموزش، و پس از انجام آموزش پیش‌آزمون و پس‌آزمون کتبی ( با حداکثر نمره= ۲۰) به عمل آمد و میزان تاثیر هر یک از روش‌ها بر یادگیری دانشجویان، مورد بررسی قرار گرفت. آزمون‌های آماری کروسکال‌والیس و آنالیز واریانس یک طرفه جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج: میانگین نمرات پیش‌آزمون در گروه سخنرانی ۶۰/۱±۲۱/۲، در گروه حل مسأله ۲۳/۲±۴۸/۲ و در گروه خودآموز با رایانه ۸۴/۱±۰۲/۳ بود. میانگین پس‌آزمون در سه گروه افزایش یافته و به ترتیب ۳۴/۲±۴۵/۱۵، ۲۱/۳±۸۵/۱۵ و ۷۸/۳±۶۸/۹ بود. تفاضل میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون در سه گروه آموزشی با انجام آزمون آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف معنادار داشت (۷۸۵/۱۴, F=۰۰۱/۰p<). یافته‌ها نشان داد که این اختلاف در گروه یادگیری به روش خودآموز با رایانه از دو گروه دیگر متفاوت بود و در زیر مجموعه‌ای جدا از دو گروه دیگر قرار داشت ولی دو گروه دیگر با یکدیگر تفاوتی نداشتند. آزمون آماری کروسکال والیس نشان داد که بین روش‌های مختلف یادگیری با سطوح یادگیری دانشجویان ارتباط معنادار آماری (۵۱۲/۱۸, F=۰۰۱/۰p<) وجود دارد.
نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان داد که هر سه روش آموزشی بر میزان یادگیری دانشجویان تأثیر داشتند؛ ولی اثر روش آموزشی خودآموز با رایانه، از دو روش دیگر کمتر بود. شاید علت این امر، عدم تعامل مناسب دانشجو با مربی و عدم تخصیص زمان کافی برای یادگیری توسط دانشجو در این روش باشد. انجام مطالعات دیگری با تعداد نمونه بیشتر و در سایر دروس پیشنهاد می‌گردد.
