مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: در حکایت‌نویسی یا روایت نویسی رویداد بالینی یا موقعیت بالینی خاصی را توصیف می‌شود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر حکایت‌نویسی بر مهارت‌های ارتباطی کارورزان پرستاری بر بالین بیماران در مراکز آموزشی ‌درمانی ‌دانشگاه ‌علوم ‌پزشکی ‌گلستان  انجام شد.

روش‌ها: این مطالعه از نوع مداخله ای، با طراحی قبل و بعد از مداخله با دو گروه تجربی و شاهد بود که در سال 1394 روی 58 نفر از کارورزان پرستاری ترم 7 و 8 دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. نمونه‌ها به روش سرشماری و سپس تصادفی در دو گروه تقسیم گردیدند و پرسشنامه خودارزیابی ‌مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیمار را قبل و بعد از مطالعه تکمیل نمودند؛ این پرسشنامه قبلا ترجمه و روایی و پایایی آن تایید شده بود. از گروه تجربی خواسته شد در طول 8 هفته (در پایان هر هفته) احساسات و تجربیات خود را در طول کارورزی در بالین به صورت؛ بدترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه، بهترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه سخت‌ترین لحظه و بر عکس آن را در قالب حکایت‌نویسی (بازاندیشی) بر اساس مدل Gibbs در دفترچه‌هایی که به این منظور در اختیارشان داده شده بود، تکمیل نمایند. برای تحلیل داده­ها از آزمون تی تست زوجی، ویلکاکسون و من ویتنی و تی مستقل استفاده شد.

نتایج: آزمون تی تست تفاوت معنادار آماری را بین میانگین نمره مهارت ارتباط درمانی گروه تجربی (66/12±9/172) با گروه شاهد (56/21±31/162) بعد از مداخله نشان نداد (07/0=P). میانگین نمره وضعیت ارتباط بالینی دانشجویان قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری نداشت(05/0<P).

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد نوشتن حکایت‌نویسی اگرچه سبب افزایش نمره مهارت ارتباطی درمانی گردید، اما سبب ایجاد اختلاف معنادار آماری نشد. حکایت‌نویسی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری احتمالامی‌تواند به بهبود نسبی مهارت‌های ارتباطی در بالین بیماران کمک نماید؛ برای نتیجه گیری نهایی نیاز به پژوهش های بیشتر است.