مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: یکی از عوامل مؤثر در کارآمدی افراد در تمامی حوزه‌های آموزشی، شغلی و خانوادگی، برخورداری از مهارت‌های خودتنظیمی است. هدف ‌این پژوهش بررسی رابطه سبک‌های‌ اسناد و خودتنظیمی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.

روش‌ها: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه پژوهش آن شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390 بود. از ‌این جامعه با استفاده از جدول مورگان و نمونه‌گیری خوشه‌ای تک‌مرحله‌ای 200 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های سبک‌ اسناد سلیگمن و سینگ و پرسشنامه خودتنظیمی عمومی میلر و براون جمع‌آوری شد. داده­ها با استفاده ازآمار توصیفی و آزمون‌های رگرسیون چندگانه و تحلیل واریانس چندمتغیره مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج: از بین سه سبک اسناد درونی، پایدار و کلی تنها سبک اسناد درونی قادر به پیش‌بینی بعد اجرا و برنامه‌ریزی خودتنظیمی بود (01/0 > p) و هیچ یک از سبک‌های اسناد نتوانستند بعد تحقیق و ارزیابی خودتنظیمی را پیش‌بینی کنند (05/0<p). همچنین یافته‌ها نشان داد که بین دو گروه از دانشجویان دختر و پسر در سبک‌های اسناد درونی (01/0>p، 41/0=_(139،1)F)، پایدار (001/0>p، 12/0=_(139،1)F) و کلی (001/0>p، 006/0=_(139،1)F) تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه‌گیری: یکی از نیازهای مبرم جامعه پزشکی برخورداری از پرستاران و ماماهای مسؤول، متعهد، خودتنظیم و برخوردار از سبک اسناد درونی است. بنابراین تدارک فضاهای آموزشی‌ در دانشکده مامایی و پرستاری که راهنما و‌ هادی ‌این گروه از دانشجویان در جهت سبک‌هایِ اسنادی مؤثر در ارتقای سطح خودتنظیمی باشند، می‌تواند مفید باشد.