مقدمه: علی‌رغم این که امروزه با پیشرفت روش‌های تشخیصی و درمانی اکثر بیماران به صورت سرپایی درمان می‌شوند، ولی در کشور ما آموزش بیشتر در بخش‌های بستری انجام می‌شود و به نسبت کمتری در مراکز سرپایی صورت می‌گیرد. با توجه به اهمیت آموزش بالینی سرپایی این تحقیق با هدف بررسی دیدگاه دانشجویان پزشکی همدان در مورد کیفیت آموزشی درمانگاهی در سال 1386 انجام گرفته است. روش‌: در یک مطالعه توصیفی مقطعی دیدگاه 150 کارورز و کارآموز مقطع آخر سال تحصیلی 1386 توسط پرسشنامه محقق‌ساخته روا و پایا مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها، از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آمار توصیفی استفاده شد. نتایج: در این مطالعه اغلب دانشجویان شرایط فیزیکی حاکم بر درمانگاه‌های آموزشی را متوسط تا خوب ارزیابی نمودند. در خصوص امکانات و تجهیزات آموزشی بیشتر نظرها حاکی از ضعف امکانات بود. برنامه‌های آموزشی در بیشتر موارد به صورت متوسط تا خوب وجود داشته است و اکثر دانشجویان نحوه آموزش مدرسین را خوب ارزیابی نموده‌اند. همچنین مشارکت دانشجویان در آموزش درمانگاهی متوسط تا خوب ارزیابی گردیده است و در نهایت غالب دانشجویان ارزیابی آخر دوره در آموزش درمانگاهی را ضعیف قلمداد نموده‌اند. نتیجه‌گیری: از دیدگاه دانشجویان شرایط فیزیکی درمانگاه‌ها و عملکرد اساتید در آموزش درمانگاهی در دانشگاه علوم پزشکی همدان خوب بوده است ولی در سایر محورها دیدگاه مطلوبی از نحوه آموزش درمانگاهی ارائه شده نداشته‌اند. برای ارتقای کیفیت آموزشی توجه جدی به برنامه‌ریزی‌های آموزشی در مراکز سرپایی ضروری به نظر می‌رسد.

واژه‌های کلیدی: آموزش پزشکی، آموزش درمانگاهی، دانشجویان پزشکی، فرآیند یاددهی – یادگیری، کیفیت

متن کامل [PDF 250 kb]   (2905 دریافت)