مقدمه: شناخت سبک تدریس ترجیحی دانشجویان، به ویژه از سوی اساتید و نزدیک کردن آموزش به این ترجیحات، می‌تواند به بازده بیش‌تر و افزایش درگیری تحصیلی دانشجویان منجر شود که این امر از اهمیت زیادی برخوردار است. بر این اساس، مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی نقش سبک تدریس ترجیحی و جنسیت دانشجویان در پیش‌بینی درگیری تحصیلی آنان در دانشگاه علوم پزشکی مشهد طراحی و اجرا گردید. روش‌ها: دراین پژوهش توصیفی همبستگی جامعه پژوهش، شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود. برای نمونه‌گیری از نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبتی استفاده گردید. به منظور جمع‌آوری اطلاعات، از پرسشنامه‌ی سبک تدریس ترجیحی و پرسشنامه‌ی درگیری تحصیلی استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب رگرسیون چندگانه انجام شد. نتایج: سبک تدریس ترجیحی دانشجویان قادر به پیش‌بینی درگیری تحصیلی آنان است )01/0>p، 54/41=)2و497) f). همچنین بین سبک تدریس ترجیحی استاد محور با درگیری تحصیلی، رابطه معناداری مشاهده نشد. مقایسه سبک تدریس ترجیحی و درگیری تحصیلی دانشجویان بر حسب جنسیت نشان داد که دانشجویان دختر، سبک تدریس دانشجو محور و دانشجویان پسر سبک تدریس استاد محور را ترجیح دادند. همچنین دانشجویان دختر، از درگیری تحصیلی در سطح بالاتری در مقایسه با دانشجویان پسر برخوردار بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به اهمیت درگیری تحصیلی پیشنهاد می‌گردد تحقیقات بیش‌تری در جهت شناخت عوامل مؤثر بر ارتقای درگیری تحصیلی دانشجویان رشته‌های علوم پزشکی انجام پذیرد.

واژه‌های کلیدی: درگیری تحصیلی، تدریس، سبک تدریس ترجیحی، دانشجو

متن کامل [PDF 252 kb]   (1882 دریافت)