مقدمه: ارزیابی مستمر وضعیت آموزشی دانشجویان برای بهبود نظام آموزشی ضروری می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی فعلی از دیدگاه اعضای هیأت‌علمی دانشکده‌های دندانپزشکی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور با دانشجویان سال‌های گذشته انجام شد. روش‌ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1390 انجام گرفت. اطلاعات به وسیله پرسشنامه‌ای محقق‌ساخته، روا و پایا جمع‌آوری شد که توسط 354 عضو هیأت‌علمی شاغل در 18 دانشکده‌ دندانپزشکی و واجد شرایط ورود به مطالعه تکمیل گردید. پرسشنامه، وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی حال حاضر را در مقایسه با دانش‌آموختگان سال‌های گذشته بررسی کرد. داده‌ها به استفاده از آمار توصیفی، آزمون‌های واریانس، تی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بیش از 50% از استادان بیان کردند که تمایل دانشجویان به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت‌های پژوهشی خوب‌تر تا بسیار خوب‌تر شده است، ولی علاقه به حضور در کلاس دروس نظری و انجام تکالیف آموزشی بدتر تا بسیار بدتر شده است. به علاوه نظر اغلب شرکت‌کنندگان در مورد سایر متغیرها بر این بود که بین دانشجویان فعلی و دانش‌آموختگان دندانپزشکی تفاوتی وجود نداشت و در مجموع 94/40% از شرکت‌کنندگان معتقد بودند که وضعیت تحصیلی دانشجویان تغییری نکرده است. شرکت‌کنندگان معتقد بودند که حدود 46% از دانش‌آموختگان دندانپزشکی مهارت بالینی کافی برای طبابت مستقل را دارند. ضریب همبستگی اسپیرمن ارتباط معناداری بین سابقه تدریس اعضای هیأت‌علمی با میانگین نمره وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی نشان نداد. نتیجه‌گیری: اگرچه اشتیاق به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت‌های پژوهشی در دانشجویان فعلی بیشتر شده است، ولی در مجموع وضعیت تحصیلی دانشجویان دندانپزشکی ایران از نظر استادان آنان در طی سال‌های گذشته تغییری نکرده است. همچنین از دیدگاه استادان مهارت بالینی دانش‌آموختگان دندانپزشکی برای انجام طبابت مستقل چندان مطلوب نبود.

واژه‌های کلیدی: پیشرفت تحصیلی، وضعیت تحصیلی، دانشجوی دندانپزشکی، اعضای هیأت‌علمی

متن کامل [PDF 287 kb]   (1876 دریافت)