مقدمه: چگونگی ارتباط و تعامل با بیمار نقش مؤثری در رضایت‌مندی بیمار، نتایج درمان، اثرات روانشناختی، هزینه‌های پزشکی، کفایت بالینی پزشکان و حتی شکایت از پزشکان دارد. این مهارت‌ها قابل یادگیری هستند. مطابق مطالعات، پزشکان آموزش کافی در خصوص مهارت‌های عمومی ارتباطی دریافت نمی‌کنند. هدف این طرح تهیه ابزاری جهت تقویت مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پزشکی به شیوه‌ای ساده و قابل اجرا می‌باشد. روش‌ها: این مطالعه مداخله‌ای نیمه تجربی در سال 1388 بر روی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در مقطع اینترنی انجام شد. دانشجویان مذکور به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. حجم نمونه در هر گروه 75 نفر بود. ابزاری که برای راهنمایی پزشکان جهت برقراری ارتباط با بیمار تهیه شده بود به گروه مداخله داده شده و گروه شاهد، ابزاری دریافت نکردند. پس از دو ماه، دانشجویان دو گروه از نظر نحوه ارتباط با بیمار مورد ارزشیابی قرار گرفته و نتایج دو گروه با هم مقایسه شد. نهایتاً تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS انجام شد. نتایج: میانگین امتیاز ارزشیابی در کل دانشجویان تحت مطالعه 2/7±36/29 بود. میانگین امتیاز ارزشیابی در دو گروه مداخله و شاهد به ‌ترتیب 7±53/32 و 91/5±19/26 بود که اختلاف میانگین دو گروه 35/6 امتیاز بود. تفاوت بین دو گروه مداخله و شاهد معنادار بود (001/0>p). نتیجه‌گیری‌: نتایج نشان داد استفاده از ابزارهای آموزشی در نحوه برقراری ارتباط با بیمار مؤثراست و آموزش در زمینه برقراری ارتباط مؤثر با بیمار به دانشجویان بایستی در متون آموزشی پزشکان لحاظ گردد.

واژه‌های کلیدی: ارتباط پزشک و بیمار، اینترن

متن کامل [PDF 224 kb]   (2918 دریافت)