جلد 20 -
جلد 20 - صفحات 250-239 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه علوم پزشکی تهران ، f-fatehi@tums.ac.ir
چکیده: (2246 مشاهده)
مقدمه: فرسودگی شغلی در اعضای هیأت‌علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی می‌تواند منجر به کاهش عملکرد استادان و در نتیجه اختلال در فعالیت‌های آموزشی آنها شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی فرسودگی شغلی، اضطراب و افسردگی در اعضای هیأت‌علمی بالینی یکی از بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.
روش‌ها: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی - مقطعی است که از مهر ماه تا دیماه 1397 در بیمارستان دکتر شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. برای جمع‌آوری دادهها از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلش(Maslach) و مقیاس بالینی اضطراب و افسردگی Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS) که روایی و پایایی آن قبلا در ایران تایید شده، استفاده شد و توسط 123 نفر از اعضای هیأت‌علمی بیمارستان شریعتی تکمیل شد. جهت تحلیل دادهها از آمار توصیفی و آزمون X2، T-Test، آزمون ANOVA و اسپیرمن استفاده شد.
نتایج: تعداد44 نفر (8/35%) دچار فرسودگی شغلی بودند. در رابطه با اضطراب 4 نفر (3%) غیر‌طبیعی و 32 نفر (26%) مرزی بودند. همچنین 4 نفر (2/3%) از نظر افسردگی غیر‌طبیعی و 12 نفر (8/9%) مرزی بودند. بین نوع هیأت‌علمی و اختلال عملکرد فردی ارتباط معنادار مشاهده شد (24/12=X2 و 02/0=p). اضطراب در افراد مجرد به طور معنادار بیش‌تر بود (046/0=p). همچنین اضطراب در افراد با همکاری پاره وقت بالاتر بود (03/0=p).
نتیجه‌گیری: با توجه به بروز بالای فرسودگی شغلی در اعضای هیأت‌علمی و تأثیر منفی آن بر آموزش دانشجویان علوم پزشکی، توصیه می‌شود راه‌کارهای عملی توسط نهادهای ذیربط جهت بهبود وضعیت استادان اندیشیده شود. همچنین نیاز است مطالعات مشابه با حجم بالاتر در دانشگاه‌های مختلف انجام شود.
روش‌ها: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی - مقطعی است که از مهر ماه تا دیماه 1397 در بیمارستان دکتر شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. برای جمع‌آوری دادهها از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلش(Maslach) و مقیاس بالینی اضطراب و افسردگی Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS) که روایی و پایایی آن قبلا در ایران تایید شده، استفاده شد و توسط 123 نفر از اعضای هیأت‌علمی بیمارستان شریعتی تکمیل شد. جهت تحلیل دادهها از آمار توصیفی و آزمون X2، T-Test، آزمون ANOVA و اسپیرمن استفاده شد.
نتایج: تعداد44 نفر (8/35%) دچار فرسودگی شغلی بودند. در رابطه با اضطراب 4 نفر (3%) غیر‌طبیعی و 32 نفر (26%) مرزی بودند. همچنین 4 نفر (2/3%) از نظر افسردگی غیر‌طبیعی و 12 نفر (8/9%) مرزی بودند. بین نوع هیأت‌علمی و اختلال عملکرد فردی ارتباط معنادار مشاهده شد (24/12=X2 و 02/0=p). اضطراب در افراد مجرد به طور معنادار بیش‌تر بود (046/0=p). همچنین اضطراب در افراد با همکاری پاره وقت بالاتر بود (03/0=p).
نتیجه‌گیری: با توجه به بروز بالای فرسودگی شغلی در اعضای هیأت‌علمی و تأثیر منفی آن بر آموزش دانشجویان علوم پزشکی، توصیه می‌شود راه‌کارهای عملی توسط نهادهای ذیربط جهت بهبود وضعیت استادان اندیشیده شود. همچنین نیاز است مطالعات مشابه با حجم بالاتر در دانشگاه‌های مختلف انجام شود.
نوع مطالعه: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
ساير موارد
دریافت: 1399/2/13 | پذیرش: 1399/4/22 | انتشار: 1399/8/28 | انتشار الکترونیک: 1399/8/28
دریافت: 1399/2/13 | پذیرش: 1399/4/22 | انتشار: 1399/8/28 | انتشار الکترونیک: 1399/8/28
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |