مقاله‌ای تحت عنوان " هم دلی دستیاران رشته‌های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار " در مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی /1395/16(1) منتشر شده است. مقاله دارای نقاط قوت بسیاری است از جمله روش نمونه‌گیری که به صورت سرشماری انجام شده است و نتایج را تاحد زیادی معتبر و قابل تعمیم می‌نماید. ابزار مورد کاربرد در پژوهش و این که به یکی از موضوعات مهم و اخلاق حرفه‌ای در علوم پزشکی پرداخته است؛ اما در این مقاله به چند نکته مهم باید توجه شود. با توجه به این که آزمون من ویتنی یک آزمون ناپارامتری است که به بررسی تفاوت بین دو گروه مستقل در خصوص یک متغیر دارای داده‌های رتبه‌ای و ترتیبی می‌پردازد، آیا کاربرد آن برای بررسی ارتباط جنسیت (صفت اسمی کیفی) و نمره ه‌مدلی (متغیر کمی فاصله‌ای) صحیح است(1و2) و از طرفی در متن مقاله اشاره‌ای به بررسی داده‌ها از لحاظ نرمال بودن یا نبودن نشده است. در قسمت نتیجه‌گیری از چکیده و همچنین متن مقاله نیز دو نتیجه‌گیری توجه را به خود جلب می‌کند که شاید بتوان گفت فهم آن برای خواننده دشوار باشد.1 - "با توجه به ارتباط معنادار هم دلی با رشته تحصیلی دستیاران، می‌توان گفت هم دلی تحت تأثیر فضای آموزش بالینی در گروه‌ها قرار می‌گیرد و یک موضوع قابل آموزش به دانشجویان است." چنین نتیجه‌گیری بر چه مبنایی صورت گرفته است؟ 2- "نتایج پژوهش از این نظریه حمایت می‌کند که هم دلی ویژگی شخصیتی است که در کودکی شکل می‌گیرد و به تکامل می‌رسد و بیش‌تر از آن که با تجربه‌های شخصی دوران بزرگسالی فرد در ارتباط باشد، با تجربه‌های کودکی و آموزه‌های آن زمان مرتبط است." دو مسأله در اینجا مطرح است اول این که این بیان با نتیجه‌گیری هم‌خوانی چندانی ندارد. دوم این که شاید در نگاه یک خواننده چنین نتیجه‌گیری براساس نتایج این پژوهش اغراق‌آمیز و نامناسب باشدو این که با یک آنالیز توصیفی نمی توان به چنین نتیجه‌گیری کلی دست یافت(3).