مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی

مقدمه: هم‌دلی، هنر درک احساسات افراد است بدون این که لحن صحبت و یا رفتار حاکی از ترحم و دلسوزی باشد. با توجه به اهمیت هم‌دلی در فرآیند مراقبت از بیماران این مطالعه با هدف بررسی هم‌دلی دستیاران رشته‌های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار برای برنامه‌ریزی‌های مداخله ای احتمالی در آینده انجام شد.

روش‌ها: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی در سال 1392 در شهر اصفهان انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به روش سرشماری وارد مطالعه شدند(286 نفر). شرکت‌کنندگان مقیاس هم‌دلی پزشک جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را و پرسشنامه ویژگی‌های جمعیت شناختی را تکمیل کردند. مقیاس هم‌دلی از نوع خودگزارشی و دارای 20 آیتم با مقیاس لیکرت 5 درجه‌ای است.کلیه اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمارهای توصیفی، آزمون من ویتنی و کروسکال والیس مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج: در نهایت 274 پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفت، میانگین نمره هم‌دلی در کل نمونه 82/8±62/76( از مجموع 100نمره) به دست آمد. آزمون من ویتنی رابطه معناداری بین نمره هم‌دلی و جنسیت نشان نداد (19/0p=). از بین گروه‌های شرکت‌کننده، دستیاران روانپزشکی بیش‌ترین (96/8±64/82) و دستیاران ارتوپدی( 72/5±61/72) کم‌ترین میانگین نمره هم‌دلی را کسب نمودند. بین نمره هم‌دلی در رشته‌های مختلف تحصیلی دستیاران تفاوت معناداری وجود داشت (015/0p=).

نتیجه‌گیری: با توجه به ارتباط معنادار هم‌دلی با رشته تحصیلی دستیاران، می‌توان گفت هم‌دلی تحت تأثیر فضای آموزش بالینی در گروه‌ها قرار می‌گیرد و یک موضوع قابل آموزش به دانشجویان است.