مقدمه: اعتمادحرفه‌ای یک ویژگی مطلوب ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی است و ماما به عنوان اولین فرد در تماس با مددجو باید دانش و مهارت کافی برای ارائه خدمات بالین را داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه میزان اعتماد حرفه‌ای دانشجویان کارشناسی مامایی دانشکده پرستاری و مامایی و شاغلین بالینی این رشته در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1392 انجام شد. روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، اعتمادحرفه‌ای کلیه دانشجویان مامایی و نمونه‌ای سهمیه‌ای از شاغلین بالینی مامایی بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1392 با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته مورد بررسی قرارگرفت. روایی ابزار پژوهش از طریق تعیین ایندکس روایی محتوا و فاکتور آنالیز، و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. نتایج: 101 نفر(9/63 درصد) دانشجوی مامایی و 57 نفر(1/36 درصد) شاغلین بالینی مامایی در این پژوهش شرکت کردند. میانگین نمره اعتمادحرفه‌ای دانشجویان سال دوم 27/25±77/135، دانشجویان سال سوم، 36/26±149، دانشجویان سال چهارم، 53/27±03/141 و شاغلین بالینی مامایی 14/19±94/158 از مجموع 210 نمره بود. آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه، بین گروه‌ها از این نظر اختلاف آماری معناداری نشان داد(001/0=P). نتیجه‌گیری: آموزش‌های پایه توانسته‌ بودند سطح قابل قبولی از اعتماد حرفه‌ای را در دانشجویان سال‌های دوم و سوم ایجاد کنند، اما اعتماد حرفه‌ای در طی کارآموزی عرصه میزان مناسبی نداشت. نمره اعتماد حرفه‌ای شاغلین بالینی نسبت به دانشجویان مامایی مطابق انتظار بالاتر بود. به موازات افزایش توانایی‌ها دانشجویان در سال‌های بالاتر باید با ایجاد محیط بالینی حمایتی، زمینه توسعه اعتماد حرفه‌ای دانشجویان را به وجود آورد. بررسی و شناسایی عوامل کاهش‌دهنده اعتماد حرفه‌ای در پژوهش‌های آینده پیشنهاد می‌گردد.

واژه‌های کلیدی: اعتمادحرفه ای، دانشجویان مامایی، ماما، آموزش بالین

متن کامل [PDF 225 kb]   (1559 دریافت)