مقدمه: یکی از عوامل مهم در هدایت پژوهش و ایجاد انگیزه برای انجام آن، خودکارآمدی پژوهشی است. پژوهش حاضر با هدف ساخت، اعتباریابی و رواسازی مقیاسی برای سنجش خودکارآمدی پژوهشی، و ارزیابی خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی، انجام شد. روش‌ها: دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه‌های علوم پزشکی و دانشگاه فردوسی مشهد جامعه آماری پژوهش را تشکیل دادند. نمونه‌ 240 نفره به روش سهمیه‌ای انتخاب شد. پرسشنامه ساخته شده 55 سؤال با طیف لیکرت 5 درجه‌ای داشت. روایی محتوایی مقیاس توسط اساتید و متخصصین روش تحقیق احراز گردید. برای احراز پایایی از روش همسانی درونی و برای آزمون ساختار عاملی، از روش تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. نتایج: نتایج اجرای تحلیل عاملی نشان داد که ساختار 7 عاملی بیش از سایر ساختارها، از جهت تفکیک سؤالات و انطباق با مبانی نظری، برازش دارد. شاخص‌های تحلیل عاملی تاییدی نیز حاکی از برازش مناسب و روایی سازه ابزار است (093/0RSMEA=، 1409df= ,379/69χ2=). پایایی کل آزمون با ضریب آلفای کرونباخ سنجیده شد که 97/0 به دست آمد. همچنین ضرایب همسانی درونی آلفای کرونباخ برای خرده آزمون‌های خودکارآمدی آماری و تحلیلی، خودکارآمدی در مفهوم پردازی، خودکارآمدی در روش و اجرا، خودکارآمدی در پژوهش کیفی، خودکارآمدی گزارش‌نویسی، خودکارآمدی در مهارت‌ها و تبحرها و اخلاق به ترتیب 92/0، 91/0، 90/0، 92/0، 88/0، 76/0 و 83/0 به دست آمد. این نتایج نشان می‌دهد که آزمون از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار است. میانگین به دست آمده برای خودکارآمدی کلی 76/173 است که مقدار متوسطی است. نتیجه‌گیری: پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی از روایی و پایایی مناسبی برخوردار است، لذا برای تشخیص و ارزشیابی باورها، توانمندی‌ها و نگرش‌های پژوهشی دانشجویان می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی، پژوهش، روایی، دانشجو، تحصیلات تکمیلی.

متن کامل [PDF 366 kb]   (3267 دریافت)