مقدمه: بیشتر مردم جهان به اورژانس پیش بیمارستانی رسمی دسترسی ندارند. سیستم پیش بیمارستانی باید ساده، مداوم و کارآمد باشد. در موارد اورژانس، پرسنل شاغل در بخش فوریت‌های پزشکی نقش اجرا کننده را به‌ عهده خواهند داشت و مداخلات و خدمات درمانی در محیط پیش بیمارستانی بر اساس قضاوت مستقل، مهارت در تصمیم‌گیری و اولویت‌گذاری آن‌ها که از طریق آموزش به دست آمده است، صورت می‌گیرد. بخش فوریت‌های پزشکی نیازمند اطلاعات و سرعت عمل بالایی است. هدف از انجام این پژوهش تعیین کارایی روش‌های آموزش فعلی برای کار در اورژانس پیش بیمارستانی با توجه به شرایط لازمه کار در ایران و مقایسه آن با سایر نقاط جهان می‌باشد. با ارزشیابی آموخته‌ها در اورژانس به صورت واقعی می‌توان شکاف بین آموخته‌ها و نیاز‌ها را تعیین کرده و در جهت رفع آن کوشید. روش‌ها: برای جمع‌آوری اطلاعات، به غیر از استفاده از کتب مرجع در آموزش پزشکی و اورژانس، با مراجعه به بانک‌های اطلاعاتی شامل Pub Med، CINAHL، Embase، Pro Quest، Science Direct و جستجو در این سایت‌ها با استفاده از کلید واژه‌های اورژانس پیش بیمارستانی، آموزش، آموزش در اورژانس، نیاز‌های آموزش در اورژانس، روش‌های آموزش در اورژانس اقدام به اخذ مقالات متعدد گردید. در این مرحله 2345 مقاله از مجموع سایت‌ها به دست آمد، در مرحله دوم با استفاده از دستور‌های And و OR برای محدود کردن و ترکیب مجدد یافته‌ها اقدام شد که در این مرحله و پس از مطالعه چکیده مقالات به دست آمده، از مجموع 58 مقاله در نهایت 29 مقاله برای استفاده در این تحقیق مناسب تشخیص داده شد که از آنها در کنار سایر منابع اطلاعاتی مانند کتب مرجع استفاده گردید. نتایج: یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که آموزش‌های داده شده در رشته‌های پرستاری و یا سایر رشته‌هایی که مجاز به کار در اورژانس پیش‌بیمارستانی می‌باشند هم‌خوانی و یا کفایت لازم را ندارند. نتیجه‌گیری‌: با توجه به کارایی پایین روش تدریس و محتوای فعلی دروس در رشته‌هایی که مجاز به کار در اورژانس پیش بیمارستانی هستند باید تغییر در روش تدریس و نیز محتوای دروس مربوط به اورژانس پیش بیمارستانی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.

واژه‌های کلیدی: اورژانس پیش بیمارستانی، آموزش در اورژانس، نیاز‌های آموزش در اورژانس، روش‌های آموزش در اورژانس

متن کامل [PDF 245 kb]   (6035 دریافت)